Ineenstorting & 4 duizend herlevingen..

We kennen waarschijnlijk allemaal wel dat benauwde en duizelige gevoel. Met een bozend hoofd en een rug nat van het zweet schuivel ik, ondersteund door Sharon, met duizeling naar de toilet..

Momenteel bevind ik me in het internationaal ziekenhuis van Pakse. Eén nacht opgenomen, omdat ik begin die avond met hoge koorts (40 graden) ben opgenomen. Na een bloedafname en een flinke prik in mijn bil hebben ze door middel van een bloedtest scrub-tyfus gediagnostiseerd. Wat voor een tyfus?!? Dit kan ik me niet herinneren van opgesomde ziektes in de Lonely Planet.. De dokter vertelt in zijn gammele amper verstaanbare engels dat het door een mug komt. Later lezen we op het internet dat het door een vlo, mijt of teek overgebracht kan worden en dat het een bacteriële infectie betreft.

Gelukkig is er geen nood aangezien ze mij een strip met langwerpige cilindervormige groene pillen meegeven. Vijf dagen elke dag in de ochtend en avond, na het eten! Na drie dagen moet de koorts verdwenen zijn en na vijf dagen ben je weer beter. Nou, in ieder geval een geruststelling dat nu duidelijk is waar de koorts aan ligt en dat ik er medicijnen voor heb gekregen.

Na ons avontuur in de Kong Lo grot zijn we vanuit Thakek afgereisd naar de stad Pakse in het zuiden van Laos. Onze bus vertrok om 4 uur smiddags richting het zuiden, maar tot onze grote verbazing zagen we dat het een 'local bus' betrof! Een donkere samengetimmerde bus vol met Lao die hard met elkaar in gesprek zijn, lachen, schreeuwen, kinderen die een stoel achter je krijsen, tientallen penetrante etensluchten die je neus binnenkomen en dit alles begeleid door de jengelende Lao karaoke muziek die op de bus tv aangezet is. Wat een heerlijke omgeving om een busreis van 6 uur (350 km) af te mogen leggen..

Toen Sharon en ik de bus instapte en verwelkomd waren door deze omgeving, ontdekte we dat er nergens meer plaats voor twee was. Dus moesten we opsplitsen. Ik naast een meneer die zijn lekkere trek aan het stillen was met een volledig geroosterde kip op een stokje. Het leek alsof het kippehoofdje me nog smekend aan zat te staren of ik hem niet kon redden uit de klauwen van deze man. Draai ik me om naar de andere kant van het pad, kijk ik recht in de ogen van een rechtschapen monnik die mij afkeurend zit te observeren. Snel wend ik mij naar Sharon die paar stoelen achter mij zit en erg haar best doet de jongen naast haar te ontwijken die al slapend met zijn hoofd haar kant op rust. Van binnen lachend probeer ik dan maar wat te slapen en mijn ogen te sluiten om aan de omgeving te ontsnappen. Even de stoel naar achter... natuurlijk...knopje stuk.. Dit belooft een gedenkwaardige reis te worden!

Om 3 uur snachts komen we aan in Pakse. Ik weet nu wat 'Lao time' betekend: 11 uur hebben we er uiteindelijk over gedaan. Bijna 2x zo lang als werd beloofd. De bus stopt om het half uur random langs de weg of naast een hutje. Handeltjes worden door de busschauffeurs geregeld en mensen bij wijze voor hun huis afgezet 'in the middle of nowhere'.
Nadat de bus ergens in Pakse was gestopt en gewoon voor 2 uur stil ging staan, besloten we maar op zoek te gaan naar een tuk tuk in plaats van te wachten tot we een busstation zouden bereiken.

Na een motor tuk tuk te hebben gevonden en ons in de zijspan te hebben geperst, gingen we op zoektocht naar een degelijk guesthouse. Na een half uur lagen we in bed in een diepe slaap..

De volgende dag werd ik wakker met koorts, wat die dag zelf niet beter werd. In de middag besloten we naar het ziekenhuis te gaan om een check op malaria, dengue te doen. De zusters daar zeiden dat dat nu nog te kortdag was om te kunnen meten en gaven mij na een prik in de bil wat paracetamol en vitamine mee. De volgende dagen wisselden wij elkaar af met gammel zijn en koorts tot ik op de vierde dag in de avond ineens erg hoge koorts kreeg en vervolgens weer naar het ziekenhuis ging om daar opgenomen te worden voor één nacht..

Door al deze onverwachte koorts en griepen hebben we helaas onze zipline trekking moeten missen. Na de eerste drie dagen voelde we ons namelijk weer genezen van de koorts en hebben toen de zipline geboekt. Helaas kwam deze voor mij weer onverwachts keihard terug op de vierde dag in Pakse.

Het ergste is dat we de zipline al wel geboekt + betaald hadden, maar er nooit van hebben kunnen genieten en dus 400 $ hebben gedoneerd aan het regenwoud en zijn mensen.

Na een totaal van 7 dagen in Pakse opgesloten te zijn, vertrokken we op de achtste dag vol nieuwe energie eindelijk naar the 4 Thousand Islands!

Deze rit beloofde maar twee uur te duren en was uitsluitend met toeristen. En het beste van alles was dat de rit gratis was! Uiteindelijk nog weten af te troggelen bij het zipline-bureau omdat we al zoveel geld hadden gedoneerd ;-) De rit duurde natuurlijk weer veel langer, maar was wel heel aangenaam na alle local bussen te hebben mee gemaakt. Het laatste stukje ging per boot tussen alle mini eilandjes door, sommigen alleen maar met een enkele boom erop. Wij hadden het eiland Don Det uitgekozen voor onze overnachtingen vanwege alle beloofde restaurantjes en de vele guesthouses. En bij aankomst was het inderdaad een aaneenschakeling van restaurantjes met hutjes voor overnachtingen en cafetjes nog er tussendoor. Een erg relaxte sfeer zonder tuktuk's of taxi's! Het eiland zelf was ongveer 1000 meter lang en 500 meter breed met een rondweg langs het water en een weg dwars over het eiland omdat daar vroeger een spoorlijn lag. De rondweg was niks meer dan een zandpaadje van 50 cm breed met hier en daar een brug die uit 3 plankjes bestond, maar erg leuk om te fietsen en om alles te verkennen! Na ons hutje aan het water en aan de oostkant van het eiland te hebben uitgekozen voor de prachtige zonsondergang, hebben we dan ook de volgende dag twee fietsjes gehuurd om alles te verkennen en om naar een zuiderlijk eiland te gaan. Onderweg op ons eiland kwamen we door prachtige rijstvelden en zagen we veel nieuwe hutjes gebouwd worden om dit eiland tot een waar toeristen magneet om te bouwen, wij waren nog net op tijd dus :) Op het eiland ten zuiden van ons eiland, Don Kon konden we naar een punt fietsen waar we een prachtig uitzicht hadden op een enorme waterval. Niet zozeer de hoogte, maar vooral de breedte van de waterval was enorm. De mekong rivier strekte zich door alle eilandjes in de rivier wel uit tot ongeveer 25km en over de gehele linie tussen alle eilandjes door maakte de rivier een sprong van 12meter naar beneden. Op het punt waar wij dus stonden zagen we overal watervallen in de rivier en was het een woeste kolkende massa. In de avond waren we weer bij ons hutje en zagen we een prachtige zonsondergang, om deze nog extra goed vast te leggen ging erik naar het naast gelegen terras omdat deze verder uitstak over de rivier. In de zoektocht naar het perfecte shot was daar echter een harde knal en was erik met een harde smak op het houten terras terecht gekomen. Bleek dat hij tot en met zijn ene bovenbeen geheel door een plank was gezakt! De eigenaar zat ook op dat terras, maar keek nog geen eens op of om.. Gelukkig alleen een blauwe plek en geen open bloeding of iets anders, anders hadden we weer naar het ziekenhuis gekund ;)

De volgende dag zijn we weer op de fietsjes gestapt en zijn we naar het dolfijnen-spot-punt gefietst. Daar konden we een bootje met gids huren en konden we ons zelfs al even in cambodja begeven, die we natuurlijk ook weer geld moesten geven omdat het op hun grondgebied was. Van tevoren hadden we eigenlijk weinig verwacht van de dolphin spotting, maar uiteindelijk hebben we echt veel en pang dolfijnen gezien! Ook nog aardig dichtbij, sommigen op maar 5 meter afstand! Het bleek dan ook een zeer goede periode te zijn om te spotten, omdat ze zich alleen maar in een klein bepaald rustig stuk water begaven. Na deze aangename verrassing zijn we weer terug naar ons hutje gefietst om nog net het laatste stuk zeiknat te worden geregend, want regenen kan het hier hard!

Na een lekkere westerse maaltijd weer vroeg onder de wol gekropen, of beter gezegd op de wol gekropen bij deze temperaturen... want de volgende dag ging onze reis verder naar Phnom Pehn in Cambodja!